Ο Γιώργος και το σχέδιο

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου 

Δεν νομίζω ότι πλέον αμφιβάλετε! Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει σχέδιο! 

Μπορεί να μην είναι ακριβώς δικό του και μπορεί να μην έχει απολύτως 

καμία σχέση με το «σχέδιο» στο οποίο αναφερόταν προεκλογικά, αλλά 

πάντως σχέδιο και μάλιστα με παγκόσμιο οραματισμό είναι.

Το σχέδιο είναι ευρύτερο και σε αυτό έχω αναφερθεί παλαιότερα γράφοντας

 για το «Παρασκήνιο της Ελληνικής Κρίσης». Στην απλοϊκότερη μορφή του το 

σχέδιο αυτό αποσκοπεί στην αποτροπή της ανεξαρτητοποίησης της ΕΕ
από

 τα συμφέροντα που κινούν σήμερα την αμερικανική μονοπολική πολιτική.

 Η Ευρώπη δεν έπρεπε να εξελιχθεί σε έναν αυτόνομο πόλο ενός 

multipolar system παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Η ΕΕ έπρεπε να συνεχίσει 

να αποτελεί το παρακολούθημα αυτών που ορίζουν στην συγκυρία το αμερικανικό

 συμφέρον στον κόσμο. Προσέξτε παρακαλώ στο σημείο αυτό πώς ακριβώς

 διατυπώνω την άποψή μου, διότι δεν θα ήθελα να με εντάξετε στο αντιαμερικανικό 

club. Δεν ανήκω σ’ εκείνους που αντιλαμβάνονται την πολιτική μέσω … 
αντί. Με τα «αντί» δεν κάνεις πολιτική, αλλά αποκλειστικά επιχειρείς να ορίσεις 

την ταυτότητά σου σε μία μάλλον ανώριμη πολιτικά βάση.

Ο Γιώργος προσηλυτίστηκε σε αυτό το παιχνίδι και ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό

 ρόλο....
την κρίσιμη αυτή περίοδο που τα συμφέροντα του unipolar world ευρισκόμενα 

σε αδιέξοδο μετά το σκάσιμο της φούσκας των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων

 που πρωτίστως παρήχθησαν στις ΗΠΑ, επιχειρούσαν από την μια πλευρά να 

ελέγξουν το μονεταριστικό σύστημα και από την άλλη να οδηγήσουν την ΕΕ σε 

μία μορφή οικονομικής ανάπτυξης που θα κάλυπτε τις απώλειες που προκάλεσε 

το σκάσιμο της φούσκας, ενισχύοντας την εύθραυστη πλέον αμερικανική ηγεμονία.

Ο απώτερος στόχος, αγαπητοί φίλοι, είναι το unipolar system να μετατραπεί τα 

αμέσως επόμενα χρόνια σε ένα uni-multipolar system. Αυτό σημαίνει ότι το διεθνές 

σύστημα εξελίσσεται σε μία πολυκερματισμένη μορφή, όπου οι παράγοντες που

 ελέγχουν την εξουσία στις ΗΠΑ θα συνεχίσουν να ασκούν ηγεμονία, έστω και 

ασθενή (soft power), εντός ενός πλαισίου διαπραγμάτευσης μεταξύ των 

υπολοίπων πόλων: Κίνα, Ρωσία, ΕΕ (Γερμανία). Κάθε μία από τις παραπάνω 

χώρες θα ηγείται σε ευρύτερες γεωπολιτικά περιοχές που μόλις τώρα καθορίζονται 

και για τον απόλυτο προσδιορισμό τους ίσως απαιτηθούν νέες πολεμικές επιχειρήσεις.

 Μεταξύ αυτών των πόλων θα υπάρξουν και ζώνες όπου θα αναπτυχθούν μικρότερες

 περιφερειακές δυνάμεις, διατηρώντας, στην αρχή τουλάχιστον, μία πολιτική ουδετερότητας.

 Μία από αυτές τις δυνάμεις είναι και η Τουρκία. Το σχέδιο αυτό θα ήταν αδύνατον

 να αναπτυχθεί αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθούσε αυτόνομη πορεία τα επόμενα 

χρόνια σε σχέση με τα παραδοσιακά ευρω-ατλαντικά συμφέροντα που όρισαν σε

 μεγάλο βαθμό την ίδρυσή της. Η ΕΕ, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, προβλέπεται να

 συγκροτηθεί ως πόλος που θα υπηρετεί το αμερικανικό σχέδιο ολοκλήρωσης της 

παγκοσμιοποίησης. Σε άλλη περίπτωση η ΕΕ θα πρέπει να διαλυθεί!

Ο Έλληνας πρωθυπουργός ανέλαβε τον ρόλο του … λαγού. Προκάλεσε με τις πράξεις 

του και την διαλεκτική του την «ελληνική κρίση» για να εξαναγκάσει τις κεντροευρωπαϊκές

 δυνάμεις να υποταχθούν στο διεθνές αυτό σχέδιο μιας νέας παγκόσμιας ελίτ που,

 όμως, συντίθεται από παλαιά υλικά. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να επανέλθω,

 καθώς πλέον γνωρίζετε όλοι ότι η κρίση στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποφευχθεί 

αν ο Γιώργος Παπανδρέου ακολουθούσε μία αντίθετη προσέγγιση, ερχόμενος 

ευθύς εξ αρχής σε συνεννόηση με την Μέρκελ και τον Σαρκοζί, ώστε οι Κεντρικές 

Τράπεζες των δύο αυτών χωρών καθώς και η ΕΚΤ να συνέχιζαν αθόρυβα να στηρίζουν

 τα ελληνικά ομόλογα, όπως έπρατταν άλλωστε τα τελευταία χρόνια. 

Μη διαμαρτύρεστε, λοιπόν, για την στάση των Γερμανών απέναντι μας, καθώς αυτοί 

που είναι σε θέση να γνωρίζουν αντιλαμβάνονται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός 

αποτέλεσε τον μηχανισμό ανατροπής της αυτονόμησης του ευρωπαϊσμού από 

ευρω-ατλαντικά συμφέροντα. Αυτοί μάλιστα σήμερα εμφανίζονται ιδιαίτερα εκνευρισμένοι,

 καθώς δέχονται από πάνω και την ειρωνεία του Γιώργου, όταν λέει ότι όλα τα κάνει 

για να στηρίξει … το ευρώ!

Από την πλευρά των διεθνών σχέσεων η παραπάνω προσέγγιση θα πρέπει να 

θεωρείται απλοϊκή. Οι αιτίες είναι σημαντικά βαθύτερες και ασφαλώς πολιτικότερες: 

Αφορούν στην σημερινή διάσταση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, η οποία 

μετά το 1950 διαμορφώθηκε ως ο βασικός μοχλός εξυπηρέτησης των αμερικανικών 

συμφερόντων στην ήπειρό μας. Δυστυχώς δεν έχω αρκετό χώρο στο πλαίσιο αυτού 

του σημειώματος να σας εξηγήσω πώς και γιατί έγινε αυτό και ποιες είναι οι διαφορές 

της σοσιαλδημοκρατίας του ‘ 30 από αυτήν του ’50 και εντεύθεν, με μια κρίσιμη αλλαγή 

το 1990. Άρα ό Γιώργος δεν είναι μόνον συνεπής προς τα συμφέροντα της νέας 

διεθνούς ελίτ που υπηρετεί, αλλά και προς αυτά της «σοσιαλιστικής διεθνούς» και των

 μυστικιστικών οργανώσεων που βρίσκονται πίσω από αυτήν. Τελεία και παύλα.

Τώρα πλέον ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φαίνεται να κάνει και καμιά ιδιαίτερη 

προσπάθεια για να κρύψει τον ρόλο του. Προχθές σε συνέντευξή του στον 

Paul Solman του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου PBS δήλωσε: «μπορούμε 

να κάνουμε πράγματα, που καμιά κυβέρνηση, όχι μόνο δεν μπορούσε, 

αλλά και δεν θα τολμούσε να κάνει τα τελευταία 10, 20, 30 χρόνια [ … ] 

Θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει τη στάση πληρωμών, αλλά επιλέξαμε 

να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και να προβούμε σε αυτές τις πολύ 

οδυνηρές αλλαγές στην Ελλάδα, προκειμένου να τηρήσουμε τις συμβάσεις 

με τους πιστωτές μας».

Βλέπετε, λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο επιχειρηματολογεί ο πρωθυπουργός μας! 

Είναι πασίδηλο ότι δεν ήρθε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της ελληνικής

 κοινωνίας, αλλά τα συμφέροντα της νέας διεθνούς ελίτ που έχει το κύριο σώμα

 της στις ΗΠΑ και τα πλοκάμια της σχεδόν παντού στην ΕΕ. Αυτό κατά τον 

κ. Παπανδρέου, επιβάλει το ελληνικό εθνικό συμφέρον! Εμφανίζεται μάλιστα 

στα διεθνή μέσα ως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που μπορεί να υπηρετήσει

 τη Νέα Τάξη πραγμάτων στον κόσμο. Ένας καλός και έντιμος μαθητής αυτών

 που επιχειρούν να διαμορφώσουν το μεταμοντέρνο πλαίσιο εξουσίας στην υφήλιο.

Είναι και αυτό μία άποψη απόλυτα κατανοητή, αλλά ταυτόχρονα απολύτως 

επιζήμια για τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στην Ελλάδα. 

Στην περίπτωση αυτή ο κάθε πολίτης – νομίζω ότι και ο πασοκτζής παραμένει

 πολίτης – έχει δικαίωμα να επιλέξει την στάση του. Το μόνο «δικαίωμα» που

 δεν έχει είναι να ισχυρίζεται αύριο ότι δεν γνώριζε.

Ευχές για καλό καλοκαίρι!