ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ ΜΩΡΕ ;

Γράφει ο Ιωάννης Αλέξανδρος Αγγελίδης

Αραγμένος στο σπίτι παρακολουθούσα νωχελικά το δελτίο ειδήσεων των 8 , σαν σε ομίχλη , σαν σε νάρκη , όλο τα ίδια και τα ίδια , ο Τράγκας να μαλώνει με την Μακρή και τον Κώνστα να παρεμβαίνει ο Χατζηνικολάου να μαλώνει και αυτός με τον Τράγκα , τζερτζελές να γίνεται , και όλοι μαζί να τα βάζουν άλλοι ( οι λιγότεροι ) με την κυβέρνηση ( που ξαναήταν κυβέρνηση ) και άλλοι με την αντιπολίτευση – που ήταν κάποτε

κυβέρνηση ( οι περισσότεροι ) , σκίζοντας τα ρούχα τους  για τους «άτιμους» πολιτικούς και το πώς κατάντησαν την έρμη τούτη χώρα και τους ταλαίπωρους πολίτες της ξεχνώντας βέβαια το πόσο παλαιότερα τους λιβάνιζαν για τους «δικούς τους λόγους» βεβαίως , βεβαίως .

Τώρα πως γίνεται που κανείς από αυτούς τους «δημοσιογράφους» που κόπτονται για την ευτυχία και την προκοπή της Ελλάδας μας και των πολιτών της δεν αμείβεται με 1000 ( έστω ) euro και κανείς από αυτούς δεν μένει στο νοίκι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο .

Όμως άλλος ήταν ο σκοπός μου σήμερα .

Ξαφνικά όπως χάζευα τις ειδήσεις την προσοχή μου τράβηξε μια αξιοπρεπέστατη ηλικιωμένη κυρία που μιλούσε στον ( στην θα σας γελάσω ) ρεπόρτερ και απαντούσε σε κάποια ερώτηση    ( που οφείλω να ομολογήσω δεν πρόσεξα ) :

Με 400 euro τον μήνα πώς να ζήσω , όταν έχω 200 euro ενοίκιο ;

και συνεχίζει :

ξέρεις παιδί μου πόσες φορές το σκέφτομαι να δώσω μια να πέσω στις ρόδες ενός αυτοκινήτου να τελειώνω ;

Συγκλονίστηκα ….

Και άρχισε το ρετιρέ μου να λειτουργεί , να βάζει ερωτήματα , να κάνει συγκρίσεις , να θυμάται .

Πριν 35 χρόνια κόχλαζε το αίμα μέσα μου .

Ανακατεύτηκα με το νεολαιίστικο κίνημα , έτρεχα , αγωνιζόμουν , είχα ιδέες , πάλευα για αυτές .

Δούλευα και παράλληλα ασχολιόμουν με τα κοινά για ότι πίστευα , σωστό η λάθος δεν έχει σημασία , πάντως πίστευα .

Τώρα ;

ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑ ΕΤΣΙ ;

Λάτρης του καναπέ ….

Κάποτε πίστευα πως ήμουν Έλληνας πολίτης αυτής της χώρας

Τώρα είμαι το υπ’ αρίθμ. Α  123456 δελτίο ταυτότητας

Κάποτε πίστευα πως δουλεύοντας δικαιούμαι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης

Τώρα είμαι ο υπ’ αρίθμ. 123456789 ΑΜΚΑ του ΙΚΑ

Κάποτε πίστευα πως θα έρθει η ώρα να βγω στη σύνταξη , να απολαύσω τα εγγόνια μου

Τώρα δεν ξέρω αν θα προλάβω κι αν θα με αφήσουν

Κάποτε πίστευα ότι είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος

Τώρα δεν το γράφει πουθενά

Κάποτε πίστευα ότι τα Ίμια και εκατοντάδες άλλα Ίμια , ο ουρανός και θάλασσα τους είναι Ελληνικά .

Τώρα είναι γκρίζες ζώνες .

Κάποτε άκουγα Ελληνικά στους δρόμους με γέλια παιδιών που έπαιζαν

Τώρα μόλις νυχτώσει κλείνομαι μέσα και ακούω ξένους κατακτητές να περπατάνε φωνάζοντας στους δρόμους «μου», και τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν

Κάποτε ήμουνα ενεργός πολίτης

Τώρα είμαι ένας αριθμός στατιστικής

Κάποτε είχα όνειρα και ελπίδα …

Τώρα ….

Σιωπή .

«το να χτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά»

ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑ ΕΤΣΙ ;

ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΤΣΙ ;

Τα τρία κακά της μοίρας μας ήταν :

1.- Ο εξωτερικός παράγοντας

2.- Οι ντόπιοι συνεργάτες του γνωστοί και ως νταβατζήδες (σε αυτούς μπορείτε να βάλετε όσους νομίζετε από  τους μεγαλοεργολάβους , μεγαλοεκδότες , μεγαλοπρομηθευτές , ξεπουλημένους πολιτικούς και λοιπά μεγαλολαμόγια .

3.- Οι Γκρούεζοι της πολιτικής , αυτά τα βδελυρά ανθρωποειδή που προσκολλώνται δίπλα στον κάθε πολιτικό , γίνονται η αυλή του , ο παραμορφωτικός καθρέφτης της ζωής και σιγά , σιγά τον ξεκόβουν από την πραγματικότητα , και παύει πια να είναι μέρος του γίγνεσθαι της καθημερινότητας μας  

Ο εξωτερικός παράγοντας ας πούμε πως καλά κάνει και κάνει ότι κάνει .

Το συμφέρον του φροντίζει  .

Όμως οι μετέχοντες στη δεύτερη και τρίτη κατηγορία ;

Και αυτοί το δικό τους ( και των αφεντικών τους ) συμφέρον φροντίζουν .

Χρόνια τώρα ότι «ψαχνό» έχει η χώρα το έφαγαν ( έφαγαν , έφαγαν , έφαγαν σας θυμίζει κάτι αυτό ; ) .

Και αφού το έφαγαν , άρπαξαν και το κόκκαλο με τα χέρια τους να το ξεκοκκαλίσουν τελείως .

Κι όταν έμεινε μόνο το κόκκαλο δεν το πέταξαν στο λαό κάτι να γλύψει και αυτός

Μπαααααααααα

Το πήραν και το έκαναν σούπα για πάρτη τους γιατί το κονσομέ ενδείκνυται στην υψηλή κοινωνία .

Και στο τέλος μας έδωσαν και τον λογαριασμό να τον πληρώσουμε ( αφού χωρίς ντροπή μου πέταξαν στα μούτρα : ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ .

Και ‘μεις οι φτωχοί με 3 και 60 που να βρούμε να πληρώσουμε ;

Aααα  είναι καλοί άνθρωποι, δεν μπορώ να πω .

Αμέσως έτρεξαν να βοηθήσουν , να μας δανείσουν , με τόκο βέβαια .

Λίγο ( λέμε τώρα λίγο ) υψηλό(τατο) .

Η σούμα δανεικών και τόκων , ο εγγονός μου που πάει στο βρεφονηπιακό σταθμό μπορεί να καταλάβει ότι με ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να αποπληρωθεί .

Όμως δεν τα έφαγαν όλα .

Έκρυψαν κάποια «φιλέτα» ( πετρέλαια , φυσικό αέριο , χρυσός , ασήμι , ουράνιο κλπ ) .

Γιατί τάχα ;

Από καλοσύνη , για να μας μείνουν προίκα ; Να βρίσκονται που λέμε  για τις δύσκολες ώρες ;

Μπαααααααααα

Για να τα πάρουν κοψοχρονιά όταν παρ’ όλες τις παπαρολογίες  που λένε διάφοροι ότι θα βγούμε από το τούνελ της κρίσης διαπιστωθεί στην πράξη ότι δεν μπορούμε να ξοφλήσουμε με ΤΙΠΟΤΑ .

Και εγώ είμαι εδώ , κολλημένος στον καναπέ μου .

Σπίτι δουλειά , δουλειά σπίτι .

ΠωΣ ΚΑΤΑντήσαμε έτσι ;

Και ώρες , ώρες να θυμάμαι πως κάποτε ζούσα , γλεντούσα , είχα όνειρα , γελούσα , έλεγα ανέκδοτα , πέρναγα ανθρώπινα , επικοινωνούσα .

Τώρα ;

Τώρα ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμο του , ψάχνει για δικαιολογίες ( εγώ πρώτος ) για να μην αντιδράσει .

Και περιμένουμε τι ;

ΤΙΠΟΤΑ

Απλά περνάει ο καιρός και μ’ ένα ΑΧ θα φύγουμε ;

Οι επιστήμονες λένε πως το 50% για να μπορέσει κάποιος να λύσει το όποιο πρόβλημα του , είναι να το παραδεχθεί δημόσια .

Έτσι ακριβώς όπως ξεγυμνώθηκα μπροστά σας σήμερα .

Σε φίλους , γνωστούς και άγνωστους παραδέχτηκα την απραξία μου τόσα χρόνια και τον ωχαδερφισμό μου .

Αν κάποιοι από σας που μου κάνετε την τιμή και διαβάσατε αυτήν μου την εξομολόγηση αναγνωρίσετε κομμάτια της ζωής σας , άμποτε να βρεθούμε πλάι , πλάι στα μονοπάτια της οργής και της διεκδίκησης  που έρχονται μπροστά μας .

Μακάρι να ξεκινήσουμε μαζί το ταξίδι της ανάταξης της πατρίδας , των παιδιών μας , των ονείρων μας .

Είθε να ξαναγίνουμε ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

http://elpidablog.blogspot.com/